به گزارش «نماینده»، مجمع عمومی سازمان ملل دیروز (جمعه) قطعنامه پیشنهادی کانادا در ارتباط با اوضاع غیرنظامیان سوری را که با اغراض مشخص سیاسی تدوین شده بود به تصویب رساند.

کشورهای ایران، روسیه و چین ازجمله کشورهایی بودند که با اعلام همبستگی با دولت سوریه، با این قطعنامه مخالفت کردند.

غلامحسین دهقانی سفیر و معاون نمایندگی کشورمان در سازمان ملل متحد با ایراد سخنانی در این نشست، قطعنامه ارائه‌شده را یک‌طرفه و نامنطبق با واقعیت موجود در سوریه خواند.

وی با تأیید این که شرایط جاری سوریه در چند سال اخیر مایه نگرانی کشورهای جهان و بروز بحران‌های انساندوستانه در این کشور شده، تأکید کرد که این بحران، معلول عواملی است که قطعنامه مزبوربه آنها نپرداخته و در مورد آنها سکوت اختیار کرده است.

دهقانی با اشاره به تروریسم و افراط‌گرایی خشونت آمیز به‌عنوان ریشه این فجایع، خواستار پرداختن جامعه بین المللی به این پدیده شد و افزود: حضور آزادانه افراد مسلح و تروریست‌ها در سوریه که اغلب به‌واسطه عدم کنترل مرزها و با حمایت برخی کشورها به این کشور آمده‌اند، باعث وضع دشوار و فاجعه انسانی فعلی شده است.

وی تسلط داعش و جبهه النصره و فتح الشام بر مناطق پرجمعیت سوریه را عامل اصلی وخامت اوضاع جاری در این کشور و فعالیت این گروه‌ها را منشأ رنج و مشقت غیرنظامیان و بروز چالش‌های سنگین در مقابل عملیات بشردوستانه دانست.

معاون نمایندگی کشورمان در سازمان ملل، با اشاره به استفاده گروه‌های تروریستی در سوریه از مردم به‌عنوان سپر انسانی، این گونه اقدامات گروه‌های تروریستی را بزرگترین معضلی ذکر کرد که سوریه با آن روبه‌رو است.

وی خطاب به بانیان و حامیان قطعنامه، به‌ویژه دولت انگلیس که در اظهارات خود مصرّانه و به‌طور مکرر نام ایران را ذکر می‌کرد، پرسید: اگر بخشی از سرزمین شما از سوی این قبیل گروه‌های تروریستی اشغال شده بود، چه اقدامی می‌کردید؟ آیا دست به مقابله نظامی نمی‌زدید؟

دهقانی در پایان، خاتمه دادن به فعالیت تروریست‌ها و همزمان با آن حل و فصل سیاسی موضوع از طریق فرآیندی جامع، صرفاً سوری ــ سوری، با هدایت سوری‌ها و بر اساس گفت‌وگوی بدون پیش‌شرط میان آنها را دو اقدام اصلی و ضروری برای حل بحران سوریه خواند و علت مخالفت کشورمان با قطعنامه مزبور را سکوت و بی‌توجهی این قطعنامه در مورد هر دو اقدام ضروری فوق، ذکر کرد.

گفتنی است؛ قطعنامه‌های مجمع عمومی سازمان ملل لازم الاجرا نبوده و صرفاً ماهیتی توصیه‌ای دارند و تلاش بانیان این قطعنامه این بود که با استفاده از شیوه‌های مذاکراتی قطعنامه مذکور را با اجماع آرا و یا حداقل کمترین میزان مخالفت به تصویب برسانند که در این راه به موفقیت نرسیدند.